Het is alweer 5 maanden geleden dat mijn moeder is overleden. Waar blijft de tijd. En toch voelt het voor mij nog steeds alsof de tijd stil staat.
Ik heb boeken, blogs en artikelen gelezen die allemaal over rouwen gaan en overal wordt er gesproken over de fases van rouwen. Maar wat zijn die fases nou eigenlijk?
Ontkenning de eerste fase, de waarheid niet willen zien en niet willen geloven. Die fase heb ik heel erg lang gehad. Ik kon maar niet geloven dat ze er niet meer was. Hoe dan? Hoe kan zo een sterke vrouw nou ineens zo poef weg zijn. Zo uit ons leven gerukt. Dat bestaat toch niet. Zo nu en dan heb ik ook nog steeds last van die fase. Want soms wou ik gewoon dat dit alles gewoon nooit was gebeurd. En dat het allemaal maar een slechte droom was.
Daarna komt boosheid. Ik dacht altijd dat ik die fase niet had. Totdat ik merkte dat ik boos was op het ziekenhuis, op de artsen en op de overheid. Ik was boos omdat de operatie 5x was uitgesteld, en naar mijn idee hadden ze haar geopereerd toen ze op haar zwakste was. De operatie die was 5x uitgesteld, omdat de artsen aangaven dat er niet genoeg personeel was op het IC om mijn moeder de volledige zorg te kunnen bieden. En daarom was ik ook boos op de overheid. Boos omdat door de bezuinigingen bepaalde operaties niet door kunnen gaan, simpelweg door personeel tekort.
Totdat ik merkte dat ik boos was op het ziekenhuis,
op de artsen en op de overheid.
Gelukkig is die boosheid wel weg gegaan, helemaal na een gesprek met de artsen van het ziekenhuis.
Na het overlijden van mijn moeder hadden ze onderzoek gedaan op mijn moeder om te achterhalen hoe haar hart en haar andere organen eraan toe waren. Daar kwam uit, dat haar hart echt al heel veel te voorduren heeft gehad en dat een operatie echt de laatste red middel was om haar hart te helpen met functioneren.
Na deze fase komt er een fase die ze ‘het gevecht aangaan’ noemen. Ik weet niet zo goed wat ik van die fase moet vinden? In sommige boeken of blogs wordt dit omschreven, dat mensen zichzelf een doel op gaan leggen. Stoppen met roken, beter eten, een wereldreis maken of zich inzetten voor bepaalde goede doelen. Ik heb niet echt zoveel met deze fase.
De vierde fase is, depressie. Zelf denk ik dat ik hier niet zo snel in zou gaan vallen. Maar mijn coach zei wel. Let goed op de kleine dingentjes. Jij bent net als je moeder een doorpakker, je gaat maar door en door en door. En soms dan is het even op en is het allemaal teveel. Dan moet je weer op tijd aan de handrem trekken. En alles weer wat rustiger aan gaan doen.
Het is en blijft een wond, die nu nog best vers en open is. Maar met de jaren zal daar een litteken overheen komen en zullen we met de pijn en het verlies moeten leren leven
De allerlaatste fase is aanvaarding. Daar zeggen ze over dat je het een plekje kunt gaan geven. Maar het verlies van mijn moeder zal ik nooit een plekje kunnen geven. Het is en blijft een wond, die nu nog best vers en open is. Maar met de jaren zal daar een litteken overheen komen en zullen we met de pijn en het verlies moeten leren leven. Soms zullen er hele zware dagen tussen zitten. En soms denken we terug aan alle mooie herinneringen die we samen hebben mogen maken. Wat voor een fantastische vrouw, moeder en oma ze is geweest. Dat ze nog mijn meiden mee heeft mogen maken. En dat mijn meiden nu met trots terug kijken naar wat voor een GEWELIGE oma ze hebben gehad.
Liefs,
Cherrys
Reactie plaatsen
Reacties